JEDENAŚCIE

Tego dnia słońce nie miało prawa tak jasno świecić. Pomyliło się o równy miesiąc. Miesiąc temu mogłoby. I chyba każdy by to słońcu wybaczył. Nie dziś.

Jeszcze w powietrzu z każdą minutą wyrzuty sumienia dokuczały coraz bardziej. Co jednak mógł powiedzieć tu, na ziemi? Na rzeszowskim Porcie Lotniczym. Nie chciał widzieć tych wszystkich ludzi, którzy go rozpoznawali. Nie chciał słyszeć dziesiątek pytań. Sam je sobie zadawał, sam nie potrafił sobie na nie odpowiedzieć. Nie chciał rozdawać autografów. Ludzie czasem nie mieli wyczucia. Nie wiedzieli, kiedy wypada. Dobrze, że obok szedł Kosok. Temu wydawało się obojętne, co ludzie powiedzą. A mówili dużo. Za dużo. Kosa unosił głowę, żeby utrzymać się w stanie jako takiej używalności. Szło mu nadzwyczaj dobrze, bo nawet jeśli jakieś emocje nim targały, to nie dał tego po sobie poznać. Uśmiechnął się do Piotra pokrzepiająco. We dwóch znacznie łatwiej było przetrwać zmasowany atak fanów, których garstka wciąż tłoczyła się nieopodal wyjścia.

Fanom podziękowali, uśmiechając się stosownie do sytuacji. Trzeba było stawić czoła reszcie. Przede wszystkim sobie. Pożegnali się wkrótce, życząc sobie szybkiego powrotu do normalności, a jeszcze szybszego zapominania. Potem Kosok nie zatrzymywany przez nikogo, ruszył na parking taksówek. Piotrek rozejrzał się. Ile szans zaprzepaścił? Nawet, jeśli liczba 3 wyglądała niepozornie, zniszczyła mu całe dotychczasowe życie prywatne. Mógł sobie wybaczać różne rzeczy, ale nie takie. Na przejściu dla pieszych wpadł na kogoś z impetem. Przeprosił. W odpowiedzi usłyszał dobrze sobie znane warknięcie.

- Ula!

- Szukałam Cię. Nie ma czasu – Ula. Siostra Eleny. Wyższa, chudsza, szczycąca się rzędem czterech kolczyków w brwi. O ciemniejszych włosach i intensywnie niebieskich oczach. Aktualnie przeprowadzała Nowakowskiego przez drugie przejście, kierując się w zgoła nieokreślonym, a już na pewno nie w obranych przez Piotra, kierunku.

- Co to wszystko ma... – Warknął, czując, że kółko od walizki zbiera się do natychmiastowego odlotu – Znaczyć! Stój! Co to ma być?

- Chciałeś prawdy to ja ci powiem. Ona nie wie, że... A ty chyba powinieneś mieć pojęcie, jaka jest prawda.

- Jaka prawda?

- Cała, prawdziwa prawda. Nie ten kit, który wszystkim wciska Elena. Restauracja, kawiarnia czy od razu do domu?

- ...

- Kawiarnia. Bajki się skończyły. A teraz cicho – uprzedziła, gdy już otwierał usta,żeby zadać pytanie – Wszystko od początku, po kolei, na spokojnie i na pewno nie na środku ulicy.

***

Uli od razu przestało się spieszyć w kawiarni. Usadziła Piotrka pod oknem, a sama ruszyła podrywać kelnera. Wróciła po jakimś czasie tylko po to, żeby zabrać torebkę w drodze do toalety. Po chwili wyszła z grobową miną, rzuciła telefon na stolik i nawet nie zwróciła uwagi na kelnera, który podawał im kawę.

- Elena dzwoniła – wyjaśniła po chwili zamyślenia – Słuchaj.

- Więc zacznij mówić

- Jak dobrze pamiętasz dzień 04.12.2009? – w jednej chwili wróciło grudniowe słońce, imieniny matki i irytujący sposób bycia Eleny. Wszystko. Wszystko.

- Czemu pytasz?

- Tu się wszystko zaczyna. Więc?

- Bardzo.

- Tamtego dnia, rano, odebrałam wyniki jej badań. Wiesz jaka jestem, nie? A że siedziałam na medycynie trochę, to... no, logiczne. Złe mnie przeczucie tknęło. Za niski poziom tego, za wysoki tego. Coś tu nie tak. Zaczęłam się cykać, bo to nie wyglądało na takie byle co. Zrobiłam jej najazd o 4 rano, powiedziałam co i jak myślę. Najpierw się wydarła, że nie moja sprawa, bo jak oboje wiemy bardzo dobrze – narwana jest cholera. Potem podzwoniła po specjalistach, któryś zgodził się ją przyjąć strasznie rano. Około ósmej usłyszała diagnozę ‘straci pani wzrok, operacja to opóźni, ale w ostateczności na niewiele się zda’. Jakieś trzy miesiące później zaczęła potrzebować okularów. Na początku roku 2011 trafiła do szpitala. Przerzuciła się na soczewki. Zrobiła kursy techniczne, podpisała umowę z ‘ERSTE’, bo postanowiła, że ile będzie mogła, tyle będzie się sama utrzymywała. Wyjechała. Nie miała nikogo, kto by ją w Polsce trzymał. Ja pojechałam na staż do Francji.

- A...

- Do tego zmierzam. 25 maja 2010r. wypadało szczepienie Kazana – nagle zrozumiał. Docierały tylko strzępki tego, co mówiła Ula – szlabany nie zamknęły się na przejeździe kolejowym – wszystko było tak boleśnie jasne i oczywiste. Między wierszami Elena ukryła całą prawdę o tym, co się stało. Każde jej słowo o tym mówiło. Każde słowo, gdy pytał. – Kazan siedział na tylnych siedzeniach... Elena sprzedała swoje mieszkanie, pieniądze ze sprzedaży przeznaczając nie na swoją, a na Kazana operację. Jak Kazan wygląda, wiesz.

- A...

- Pieniądze ze sprzedaży domu rodziców podzieliłyśmy między siebie. Elena wynajęła kawalerkę w Berlinie, ja po roku wróciłam do siebie, do Szczecina. A ty... ty nawet jej nie szukałeś – rzuciła ostro, zgniatając ostatnią umazaną tuszem, chusteczkę – zerwała nagle, praktycznie z niczego. I nie powiem, na początku byłam za tym. Ale sądziłam, że bardziej ci zależy.

- Ale teraz chciałbym...

- Czekała. Długo. Setki razy sięgała po telefon. A wiesz, kto jej nie pozwalał dzwonić? Ja. I chyba zrobiłam słusznie.

- Gdzie ona teraz jest?

- A gdzie twoim zdaniem bywają chorzy ludzie? Nie w cyrku raczej.

- W sz...

- Nie. W domu jest. Tylko nie wiem, czy wciąż czeka.

- Chcesz powiedzieć...

- Taki dzień musiał kiedyś przyjść, prawda? – uśmiechnęła się smutno, zebrała swoje rzeczy, zapłaciła rachunek i wyszła.

***

Po dłuższej przerwie - ostatni rozdział. 

Epilog w swoim czasie :]