TRZY

- Tańcowały dwa Michały – wył Winiarski – Jeden duży, drugi mały – było to faktem, chociaż dzikie pląsy wstyd było nazwać tańcem. Rzecz działa się szczęśliwie w szatni, ale niebezpiecznie krok po kroku wędrowała w stronę wyjścia. Prawdą było, że zwycięstwo nad Brazylią musiało cieszyć i cieszyło, ale czy wymagało ofiary w postaci połowy uraczonej śpiewami, kadry? Widocznie. Nikt specjalnie nie protestował.

Tańcujące Michały (Kubiak i Ruciak) nie widziały w swoich wyrazach radości nic złego. Więcej – do podobnej aktywności zachęcały także współtowarzyszy, których rozrzuciło po całej szatni. Skutek był właściwie marny, bo tylko Winiarski podskakiwał jak w amoku i rzucało nim dziwnie na boki. Winiarski bawił się doskonale. W przerwach, kiedy łapał równowagę, zawodził coś, czego za cholerę nie próbowali zrozumieć.

- Tańcowały trzy Michały. Dwóch wysokich, jeden mały – rzucił radośnie Krzysiek, majstrując coś przy swojej niezniszczalnej kamerze, która chwilę później poszła w obieg po pomieszczeniu. Tancerze uznali śpiew Igły za bardzo dobry omen, chociaż sił było coraz mniej i dzikie pląsy zamieniły się w podrygi podobne do skutku działania paralizatora. Jeszcze coś skandując rozeszli się po szatni, celem zebrania swoich rzeczy, które jako jedyne zaścielały teraz różne fragmenty podłogi.

- Tańcowały trzy Michały – wrzasnął z progu Winiar, a za drzwiami dokończył wesoło – Dwa gamonie i wspaniały – za co nie dostał bezpośrednio on, a drzwi ugodzone adidasem Kubiaka. Po chwili wrócił w podskokach (Winiarski, nie adidas), napotykając dwa naburmuszone Michały, którym coś za szybko ta złość mijała i... spojrzenie ocząt Nowakowskiego. Zatroskał się nam Michał, bo spojrzenie Piotrkowych oczu było za smutne jak na dzień wygranej z odwiecznym wrogiem.

- Nie dostałeś śniadania – odgadł szybko, podając koledze butelkę z wodą.

- Co?

- Co?

- A’propos śniadania – zaczął Marcin Niedożywiony Możdżonek, ale Winiarski pospiesznie stłumił strajk głodowy.

- Siała baba mak... – zaintonował z entuzjazmem, widząc że Piotrkowi nie pomoże; a wnet po szatni potoczyło się chóralne, chociaż już nie tak entuzjastyczne – NIE WIEDZIAŁA JAK.

Michał jak każdy normalny człowiek zauważył po wyjściu z szatni, że nie ma butów. Nie, nie. To nie to. Że potrzebuje od życia czegoś więcej. Więcej od żony, dzieci i siatkówki, wyłączając z rozwiązań kochankę. Pragnienie ‘czegoś więcej’, niezaspokojone groziło ofiarami o różnym stopniu poszkodowania. Pierwszym ofiarem jaki się Winiarowi nawinął, był Michał Kubiak, beztrosko wymachujący plecakiem podczas wędrówki prawie ramię w ramię z samym zainteresowanym.

- Dziku. Spójrz na mnie i dokończ zdanie „Michałowi Winiarskiemu brakuje...”

- Piątej klepki – odpowiedział bez zastanowienia Kubiak, rzucając plecakiem na miejsce, które bezceremonialnie chciał zająć Ruciak.

Odpowiedź, jak nietrudno zgadnąć, nie usatysfakcjonowała naszego desperata. Następny ofiar już usadowił się na swoim miejscu i z chytrym uśmiechem zaglądał Kurkowi przez ramię.

- Zbyszek! Spójrz na mnie i powiedz...

- Rozrywki – uciął, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie, ale spojrzenie Anastasiego, które dziwnym trafem zawędrowało na same tyły i wyrażało głęboką odrazę, jakby trener faktycznie zrozumiał intencje swojego podopiecznego, nakłoniło Zbyszka do wyjaśnień – Do naszych rozrywek zaliczamy kolejno : obiadek – Igła tłumaczy, trener kiwa głową – masażyk – Igła tłumaczy, trener kiwa głową – bilardzik, ale nie za dużo – trener kiwa głową, chociaż Igła nie tłumaczy – kolacyjka i w porywach Czarny Piotruś

- Ej! – oburzył się bynajmniej nie czarny, a raczej cichy Piotruś.

- ... Albo bingo. Oczywiście w granicach przyzwoitości – zakończył Zbyszek.

- Za to Cię lubię Zbyszek – mruknął z aprobatą Andrea, po czym jeszcze raz kiwnął głową, przeanalizował i ryknął śmiechem, szturchając przerażonego Winiarskiego.

- Marcin –  jęknął Michał, co zabrzmiało niczym ‘ostojo moja’- Czego mi brakuje?

- Winiarski – westchnął kapitan, lustrując kolegę od stóp do czubka zdeterminowanej głowy. – Suchotniku. Ja ci powiem, czego ci brakuje.

- Mhm?

- Śniadania. Wyglądasz jak nadgryziona ość.

***

Ujęła smycz w dłoń. Kazan uniósł czarny łeb w geście podzięki. Westchnęła ciężko, ustawiając go na chodniku. Kazan był średniej wielkości owczarkiem holenderskim. Cholernie ciężkim owczarkiem holenderskim. Ale już było dobrze. Całkiem dobrze. Ruszyli spokojnie bułgarską ulicą, a w powietrzu z szumem przejeżdżających samochodów mieszał się tylko furkot niewielkich kółeczek, uderzających o kostkę chodnikową.

Kazan pewnie merdałby teraz ogonem. Zawsze lubił wieczorne spacery, szczególnie te w okolicy, której nie znał.

- Wrócę – powiedziała sobie na głos. Kazan opuścił głowę, węsząc po chodniku. Mijali kolejnych zapędzonych przechodniów. – Wrócę, ale nie teraz – postanowiła, jeszcze głośniej. Nagle Blaine przestał się liczyć. Kim był zaś Blaine? Poprzestańmy na fakcie, że był. Nieodwołalnie. Przynajmniej chwilowo, nieodwołalnie. Co mówiła mama? Na pewno coś mądrego, o czym powinno się pamiętać. Nie znajduj nikogo innego, po to by zapomnieć o tym, kogo kochasz? Ale w tym wypadku to było coś bardziej skomplikowanego. Znalazła kogoś innego, po to, żeby nie obarczać kogoś, kogo kochała, tym, czego z pewnością by nie zdołał unieść.

- jakbym go teraz spotkała to bym wróciła – ale to mijało się z prawdą. Poprawiła okulary. Wtedy pewnie zapytałby co się stało z Kazanem. A do tego na razie dopuścić nie mogła. Za wszelką cenę. Kółeczka zafurkotały, wskakując na studzienkę kanalizacyjną...